Klimczok Szczyrk

Według niektórych źródeł już w 1841 na Klimczoku znajdowała się niewielka chatka myśliwska. W 1872 na polecenie Friedericha Suttera, nadleśniczego dóbr łodygowickich, na grzbiecie Magury zbudowano pierwsze drewniane schronisko, od nazwiska właścicielki dóbr (Klementyny von Primavesi) nazwane Klementinenhütte (Klementynówka). Obiekt służył głównie myśliwym podczas polowań.

Z inicjatywy niemieckiej organizacji turystycznej Beskidenverein z Bielska obiekt rozbudowano w latach 1894–1895 tak, by mógł służyć również turystom, ale podczas otwarcia 5 maja 1895 budynek spłonął. Schronisko odbudowano w 1897.

Klementinenhütte miało jednak pecha – płonęło jeszcze dwukrotnie, w 1910 i 1913, dlatego w 1914 wybudowano obiekt całkowicie nowy, murowany z kamienia, który z niewielkimi zmianami istnieje do dnia dzisiejszego.
W 1926 powstała w budynku i krótko działała stacja turystyczna Polskie Towarzystwo Tatrzańskie. Pod naciskiem Beskidenverein baron Klobus, odstąpił od umowy, sprzedając go organizacji niemieckiej. Z powodu trwającego konfliktu pomiędzy tą niemiecką organizacją a polskimi organizacjami turystycznymi zaglądali tutaj głównie turyści niemieccy.

Podczas II wojny światowej schroniskiem zarządzał nadal jego przedwojenny dzierżawca, Emil Girsig, znany ze swej antypolskiej postawy. W początkowym okresie turyści nadal chętnie odwiedzali Klimczok. Zimą na stokach Klimczoka jeździli na nartach bielscy Niemcy, a do czasu konfiskaty przez okupanta nart – również Polacy, członkowie przedwojennych klubów sportowych i turystycznych. W jeździe na nartach szkolili się tutaj żołnierze Wehrmachtu, a w 1942 w schronisku zainstalował się posterunek obserwacyjny Luftwaffe. Dzierżawca obiektu nie miał więc powodów do narzekań na brak dochodów, do tego stopnia, że po drugiej stronie szczytu Magury ukończył budowę kolejnego schroniska turystycznego, znanego pod nazwą „Magura-Kąpielisko”.